umieramy na życie

W dzisiejszym świecie tak trudno o coś 'po prostu' czy 'ot tak'. Mało jest spontaniczności, wszystko jest zaplanowane niemalże... Czas nieubłaganie płynie i goni nas. A raczej to my gonimy czas i prawie go przeganiamy.

Chcemy przechytrzyć świat, chcemy przechytrzyć samych siebie. Od kupowania kremów przeciw zmarszczkom po ukrywanie emocji schowanych gdzieś głęboko tam, w sercu...

Uczucia zostawiamy sobie 'na potem'. Kiedy więc jest to 'potem'? Kiedy już nadciąga kres naszego życia i po prostu docenimy to wszystko wreszcie, to wszystko co nas otacza?

Zatracamy się w tych naszych wartościach - to moje ulubione zdanie, w sensie, że bardzo pasuje do dzisiejszej ogólnej oceny społeczeństwa. Ludzie są tak zabiegani, wszystko jest takie machinalne i bez serca...

Wrażliwość jest wyśmiewana. Lepiej być kimś. Kimś, czyli po prostu nikim dla wrażliwych. Kimś to znaczy być popularnym, egoistycznym, egocentrycznym człowiekiem. Człowiekiem być czy to w dzisiejszych czasach nadal brzmi dumnie? Zwierzęta w pewnych momentach potrafią się instynktownie, odruchowo zachować lepiej, niż co poniektórzy ludzie...

Odczuwam przykrość, kiedy tak zastanawiam się nad tym dokąd zmierza świat. Nie lubię o tym myśleć, ale czasami trzeba, ot tak, po prostu...

Po prostu zapomnieć o planowaniu, o czasie, o tym , że coś 'musimy'... Miejmy odwagę, miejmy w sobie tą wrażliwość, która będzie wyznaczać sens naszego życia.

Nie dajmy się zaprogramować, nie dajmy się kopiować, nie ulegajmy temu światu...

No właśnie - jaka jest recepta, recepta na... życie?

Czy tak, jak niektórzy myślą, uświadamiać innych, czy po prostu żyć po swojemu, a nuż komuś spodoba się nasze zachowanie? Może już niedługo nadejdzie kres tego świata zaprogramowanego od pralki po ludzi ludzi takich jak my, którzy mają tworzyć dzisiejszą rzeczywistość? A może nie warto poddawać się, nie warto dawać za wygraną?

Żyjmy w zgodzie, w zgodzie ze sobą, w zgodzie ze światem, w zgodzie z moralnością.