obecne myśli.

Rozmyślanie o sprawach nieznanych nikomu

gdzie sam jestem w swoim świecie

skad bierze sie ta tajemnicza pustka w głowie,

siejaca spustoszenie w organizmie moim.

Przeciez to tylko marne reakcje chemiczne w mózgu,

gdzie ten cały optymizm który duszę mą wypełniał,

posmak zawalonej rzeczywistości,

bez celu i marzeń, a już szczególnie chęci do nauki,

jedyne dlaczego potrafię przyjśc,

to zobaczyć się z tymi wszystkimi ludźmi,

nie wiedzą o czym myślę, 

jednak rozmowa z nimi sprawia mi pewną formę przyjemności.

Co dalej zrobić, logiczne wydaje się uczęszczanie dalej.

Chęci zupełnie w drugą strone zmierzają lecz strach przed podjęciem decyzji przebija wszystko.

Co rodzice będą myśleli, czy uda się żyć lub przeżyć.

W ogóle jest sens dzielić się tym z innymi? 

Na pewno kogoś to zainteresuje, pomocy nie wymagam.

Właściwie to do nich moje uśmiechy nie są sztuczne lecz coś w głebi jednak trzyma.

Przytaczając coś, co może mieć pewne znaczenie,

"patrz na mnie, patrz na mnie! Potwór we mnie zaraz eksploduje"

Zauważmy że, dzielenie się prawdziwymi uczuciami jest nie męskie,

facet nie ma prawa być smutny

tak mniemam i chyba własnie jest najgorsze, jestem smutny

i wkurzony na to jak tak mogę myśleć...