one way

bo chodzi o to by patrzeć w tą samą stronę.

rozchodzi sie tu o ten moment postoju.

ten moment w którym łapiesz wszystkie te myśli, które taszczysz ze sobą w czaszce

i starasz sie poukladać to wszystko w jednolity monolit

który mogłby wyznaczyć sciezkę, oby tą najlepszą.

mało dzisiaj tych co się zatrzymują.

mało próbuje sie zmierzyć z 'tetrisem' własnej głowy.

przykre

          a wielu jak ta szara, jakze pospolita ćma leci ku myląco jasnemu światłu

i paradoksalnie tak łatwo pomylić zarowke ze słoncem, i jakze latwiej doleciec do zarowki niz do slonca.

róznica polega na zakonczeniu. mozna obijac sie o zarowke, w swej nieswiadomosci poznania przypalic sie i spasc na ziemie. Mozna tez leciec wyzej, znacznie wyzej, ale nikt nie mówi ze to prosta droga. Powiedza ci, ze nawet jesli dolecisz to i tak sie spalisz tak jak przy zarowce.  Po co więc tam leciec? zapytają Cie.

A czy oni tam byli by posiadac władze osądu?

Wtedy zauwaz ze z tamtego miejsca ćma nie spadnie na posadzkę,

czekajac by ktos dla zabawy doprowadził do jej syntezy z podlozem.

Z tamtego miejsca nie wracają juz na ziemie.

Bo po co?

zatrzymaj sie i pomyśl.

interpretacja dowolona.

fota. miłe wspomnienei z wakacji :) :**