Uśmiech? to tylko pozory.. ukazanie swojej odwagi i zdolności do skrywania tego wszystkiego, co leży na sercu..

tego, czego nie chcemy pokazać innym.. przecież jest wszystko dobrze? - większość z Was tak myśli, szkoda, że nie JA..

mogłoby być gorzej? jakby nie patrzeć mogłoby, ale i tak to, co dzieje się od dłuższego czasu do tej pory, na moje ciało, serce,
umysł to i tak zbyt wiele, za wiele.. pamiętam kiedy ostatni raz tak się czułam, że prawie skończyłoby się na tej cholernej
męczarni, skończeniem stanu, który doprowadzał mnie tylko i wyłącznie do łez, krzyku, nienawiści wobec wszystkich..
znów jest tak, że chciałabym wszystko pieprznąć w kąt, gdzieś uciec albo najchętniej ...... a z resztą, co to ma za znaczenie..

ludzie i tak okłamują Nas na każdym kroku, zgrywają wielkich przyjaciół, po czym obrabiają Ci dupę kiedy tylko mają okazję..

uśmiech przez łzy? dokładnie tak. nic dodać nic ująć. czy coś mogę więcej dodać? mogłabym dodać wiele,ale po co?
po to, aby nawet świadomość tego, że Wam to napisze sama mnie przerosła?.. poraz kolejny.. po to, aby znów ktoś z Was
zrobił z mojego życia piekło? w sumie wszystko mi jedno.. bez znaczenia.. i zapewne w tym momencie niektórzy myślą
'ja pierdole, znó robi z siebie nie wiadomo jak poszkodowaną, nie wiadomo jak zgnojoną przez życie, przez ludzi, rodzinę' itp itd
to powiem Wam jedno - gówno wiecie.. myślcie sobie co chcecie, ale tylko ja wiem ile mi brakuje do tego, aby zrezygnować
ze wszystkiego.. wszystko zmierza w tym kierunku.. słowa, których nigdy nie zapomnę, wjazd na psychikę przy każdej możliwej
okazji.. więcej nic nie napiszę, tylko się pogrążam samą myślą.. to wszystko jest bezsensu.. wystarczy chwila na to, bym
nie wiedziała co robić, bym miała mętlik w głowie, bym nie ogarniała tego co się dzieje, bym po prostu nie wytrzymywała..

nie daje rady..