closure

Jakkolwiek by tego nie nazwać, dla mnie to zjawisko błądzenia. Kto pyta - nie błądzi, jak powiedział niegdyś ktoś lubiący formułować banały, ale coś w tym jest, w tym procesie gubienia się (i poznawania, jedynego sensu istnienia...).

Zatracamy się w mylących uczuciach każdego dnia. To właśnie - gubienie się i popełnianie błędów, proces wiecznych pomyłek i uczucia zamętu, to jest nasza ścieżka.

Słyszałeś o brzytwie Ockhama? Jednak prostota nigdy mi nie pasowała. Królowe dramatu nie uznają najprostszych rozwiązań za najlepsze. One wręcz wcale nie szukają rozwiązań. Dopóki nie zamkniesz za sobą drzwi, zawsze masz drogę odwrou, niezależnie od tego jak kręta i wyboista to droga.

Ale ludzie mądrzy "teoretycznie" muszą w pewnym momencie zacząć aplikować swoje teorie również do siebie. Stanie w miejscu powoduje cofanie, a brak ruchu - zanik mięśni. Wygodne rozwiązania zawsze (ZAWSZE) wybuchają nam w twarz, bo kiedy tylko na chwilę przysiądziesz, zaczynasz robić sobie krzywdę.

I tak, przychodzi taki moment. Prędzej czy później. Moment zamknięcia drzwi, odrzucenia dróg awaryjnych. Moment podjęcia decyzji. Nazwij to jak chcesz, po prostu musisz zająć stanowisko. Moja genialna była historyczka zapewne nazwałaby to przymusem wyhodowania jaj.

Man up. Find your closure.

Get over it.

Make up your mind.

And send me into space one more god damn time.