p

przedemna jeszczejeden ostatni krok.

 Wiesz, teraz gdybym opowiedziała ci co u mnie, napewno martwiłbyś się o mnie. Nie wychodzę praktycznie z pokoju, w którym zalegają stosy naczyń, na środku podłogi leży ogromna sterta ubrań, kartek, książek, kosmetyków. 

Nie wstaję z łóżka od kilku tygodni. Heej, ale teraz zrobiło się tak smutno, a nad moją bezradnością nie chcę się użalać.

Tak, wciąż użalam się nad sobą. Jednak teraz gdy już mnie słyszsz, chciałabym celebrować chwilę. Pamiętam jak mówiłeś mi, że osiągnięcie szczęścia, które będzie wieczne jest niemożliwe, a radości mogą dostarczyć tylko takie chwile.

Tych chwil ubywa każdego dnia, wiesz przecież, miałeś tak samo.

Wiesz, niedługo miną trzy lata.