zbrodnia dokonana pod fotelem.

Kochając żyjesz w wyimaginowanej rzeczywistości, która jest tylko Twoja. Twoja i jego. Wasza i tego całego mistycyzmu, który Wam towarzyszy. Każdego dnia karmisz się tym niebiańskim uczuciem, przejmującym Cię od czubka głowy po koniuszki palców stóp. Wiernie, regularnie uczęszczasz na dworzec PKP, który do niedawna uważałaś za obskurny. Zawsze siadasz na tej samej drewnianej ławce, z której tania farba odchodzi całymi płatami i czekasz. Patrzysz tylko w tą jedną stronę, tą z której wjedzie żelazna maszyna mając za pasażera Twoje szczęście. Tłumisz w sobie uczucia- ekscytacje, podniecenie, zniecierpliwienie- nie możesz ich uzewnętrznić. Ludzie patrzą i musisz mieć nad sobą kontrolę. Twoje serce przyśpiesza, a oddech zwalnia równocześnie.

Nareszcie. Pociąg z głośnym zgrzytem wtacza się na peron. Jedzie wolniej, a wkrótce całkiem się zatrzymuje. Po raz kolejny nie wiesz na które drzwi patrzeć, nie wiesz gdzie napotka Cię jego czuły wzrok. Jest. Nie możesz dłużej utrzymać emocji na wodzy. Wstajesz, biegniesz, wpadasz w jego ciepłe ramiona. Czujesz jego charakterystyczny, tak dobrze znany Ci zapach, miękkość jego skóry, a potem całujesz go na powitanie. Czujesz radość i ból równocześnie, nie wiedząc, które z tych uczuć bierze nad Tobą górę. Cieszysz się bo On jest teraz i będzie jeszcze chwilę- cierpisz bo wkrótce odjedzie, a Ty tęsknisz już na zapas.

                                                                                                                                                  Nie obudzisz mnie cały tydzień,

                                                                                                                                                  Więc chcę spać.

fot: ja.