Mes reves avec la vie.

^{Ze wspaniałej sesji! <3}
fot: Klara [photoblog] :* 






Liście spadają na moje różowo-brązowe policzki. Włosy delikatnie głaszczą zmarzniętą trawę. Mróz osiada na nagich palcach i zostaje pod paznokciami, gdy wydobywam spod tej powłoki liść po liściu, by rzucać nimi w mroźne powietrze. Patrzę i oczy mi drżą, gdy cumulusy kłębią się nad moją głową. Gdzieś w oddali słychać śpiewające kosogłosy, które nie zdążyły ukryć się przed pierwszymi mrozami. Moje palce, drętwiejące na części dostrzegają o nowsze obiekty. Kamień nie wydaje już się być stygnącą lawą przeszło milionową lat temu. W nim także jest życie, pełzające gdzieś wewnątrz maleńkimi strumieniami, przelewające się z każdą chwilą coraz odważniej i odważniej. Aż w końcu drży cała ziemia, by wydać na świat małą kroplę rosy z wielkiego kamienia obrośniętego mchem, na którymi nie kwitnie nic prócz winorośli. Wczoraj widziałam ciemierniki. Rosły nieopodal lasu, przykryte grubą warstwą śniegu. Każdy z nich uśmiechał się ciepło do mnie. Każdy na swój własny sposób otulał płatkami zmarznięte od ros policzki i skostniałe palce mokre od kropel porannej rosy, która nie zdążyła zamienić się w mróz. Gałęzie drzew lekko wymachują koronami poruszane przez podmuchy wiatru. Jeszcze mamy jesień, ale z każdą chwilą coraz szybciej przychodzi zima. Morze nie pozwoli nam długo czekać na tę chwilę.
Nim się obejrzysz spadnie śnieg i zima już tu będzie.