Take care.

Rozpoczął się czas nauki. Kujonki się cieszą bo będzie czerwony paseczek i może  mama, tata , babcia się ucieszą i  wrzucą coś do kieszeni. 

Ci  co nie mają w zwyczaju korzystać z wiedzy doświadczonych profesorów, napełniają swoje pustki myślami znajomych z którymi przeważnie nie widzieli się 2 miesiące, bo wakacje to czas spotkań tylko wtedy kiedy ktoś czuje że sie kończą. Ale był Facebook  i było spoko. 

Można było napisać że się zdało, że się pomelanżowało, że cierpimy bo kończą się lenistwa te małe i te duże i wstawanie popołudniami, a zaczyna się CZAS OBOWIĄZKÓW.

Obowiązków bałam się od zawsze i w dalszym ciągu przeraża mnie to słowo, bo oznacza branie na siebie odpowiedzialności, stresowanie się, planowanie każdej sekundy swojego życia i wypchnięcie w większości przypadków , cudownej Pani o imieniu SPONTANICZNOŚĆ ,za drzwi. :)

2 klasa Liceum uświadamia mi, że  rozdział mojego życia o tytule DOROSŁOŚĆ zbliża się wielkimi krokami. Niedawno beztroskie zabawy w piaskownicy, chowanego, podchody , rysowanie kredą po ulicy, uciekanie przed sąsiadami którzy narzekali na hałas spowodowany krzykami dzieci ..jedzenie ogromnej ilości lodów, ciastek , kulek gum dziennie , wkurzanie rodziców swoimi humorami .. i wiele innych akcji które są z góry wpisane w życie młodego człowieka.

Dalej jestem młoda, wiem, wiem...

ale to już nie to samo.

Umysł stara się dostrzegać wszystko racjonalnie, a nie pobieżnie i wyłącznie uczuciowo. Dziecko jest naiwne , dorosły - ostrożny. Dziecko szybko zapomina, a dorosły żałuje do końca życia. Chciałabym być kimś pośrodku. Osobą która zawsze będzie patrzeć na życie optymistycznie, ale nie  będzie próbowała go łapczywie chwytać wielkimi garściami. Zawsze mówię sobie, że trzeba znać granice, bo przekonałam się że tylko wtedy można zaznać ..

1. SPOKOJU

2. SZCZĘŚCIA

3. ZADOWOLENIA

To mi wystarczy.