nigdy bym nie przypuszczała, że mając 20 lat stracę już prawie wszystko, o co walczyłam.

nigdy bym nie pomyślała, że zostanę prawie sama i że ostatecznie się poddam.

nie powiem tego nikomu, bo po co mam mówić, wszyscy są głusi na krzyk. więc przełączam się na ciszę.

każdy ma swoje, nikt nie dba o innych, nikt mnie nie przygarnie, więc już czas.

czas na spełnienie tych marzeń, które mogę spełnić sama.

i wszystko będzie dobrze.

każdemu będzie dobrze..

czego chciałam. chciałam zapewnić mojej siostrze życie lepsze niż moje.

chciałam wyleczyć matke pijaczke ktora nie trzezwieje.

chcialam zadowolic tate opiekujac sie domem i siostra.

chcialam sie wyksztalcic chodzac na studia.

chcialam zalozyc rodzine z osoba ktora kocham.

zycie nie dalo mi szansy na zrealizowanie tych wszystkich zalozen, zabilo mnie. zabilo moja dusze.. reszte pozostawilo mi. wszyscy beda szczesliwi. przygotuje sie doskonale.

ludzie maja mnie za zla, nie chca ze mna spedzac czasu, nie obchodze ich.

ja zawsze chcialam innym pomoc, ale nie moglam bo ze swoimi problemami sobie nie radzilam.

jest kilka osob ktore kocham, jest moja siostra, sa ludzie z ktorymi sie widywalam.

wiem, ze bedzie mi och brakowalo kiedys, wiem to juz teraz.

4 nieprzespane noce, jestem cieniem. trudno, zaplanowalam wszystko.

najbardziej boli utrata kogos, kto byl wszystkim. teraz oni go mają.

bo ja jestem niegodna czegokolwiek.. ;( a co dopiero spotkan, milosci! nie.

cala poprzednia noc umieralam z bolu. z bolu serca, doslownie. teraz placze.

nikt o tym nie wie, nikt sie nie dowie, nikt mi teraz nie powie ze jestem wazna.

ze cokolwiek znacze. przykro to mowic, ale poddaje sie

;(

coming soon