to you...

Zastanawiam się dlaczego tak wielu z Was traktuje mnie jak małe dziecko.

W swoim życiu przeżyłam więcej niż nie jedno z Was.

To ja powinnam mówić Wam jakie życie bywa okrutne, jak często zdaża się, że wyrywa Nam z rąk to, co najbardziej kochamy.

Jednak wy dalej mnie pouczacie, mówicie mi jak mam żyć.

Opowiadacie o śmierci, "złych" znajomych, pierwszym razie, okrucieństwie, zawiści ludzi, narkomanii.

Czasami tylko to, co usłyszycie od innych.

Większość z tych rzeczy nie miała odzwierciedlania w Waszym życiu.

W moim miała.

Pochowałam swoją pierwszą, prawdziwą miłość, która umierała w moich ramionach, straciłam poczucie piękna świata, chciałam sama umrzeć. Popadłam w depresję, a gdy już z niej wyszłam, ludzie których miałam za przyjaciół zawiodli mnie, pakując z powrotem do tego samego dołu rozpaczy.

Zdażyło się, że byłam bita za swoje idee, przekonania. Dwa razy się zdażyło, że miałam kilka ślicznych krwiaków na twarzy, popękane żebra, raz miałam połamane obydwie ręce.

Wiem, że ludzie bywają okrutni.

Miałam tez przygodę z narkotykami, można powiedzieć, że dość długą, by przekonać się, że ćpanie bardzo łatwo uzależnia, a skutki przyjmowania prochów odbiły się na moim zdrowiu.

Dziś cierpię na niedoczynnośc trzustki.

Nie robię z tego tragedii.

Ale wiem więcej niż Wy.

Wiem, jak wygląda śmierć.

I uwierzcie mi umieranie wcale nie jest przyjemne, to nie zabawa, a łzy w oczach najbliższych nie sprawiają dzikiej satysfakcji.

Więc dwa razy się zastanówcie, zanim spróbujecie pozbawić siebie życia.

Śmierć nie jest estetyczna. O zmarłych się nie mówi. Ich nie ma. Są zapomniani, jak zakurzałe encyklopedie w naszych czasach. Przypominamy sobie o nich tylko kilka razy w roku, albo wcale.

Życzę Wam żebyście nie musilei iśc moją drogą...

Dzisiaj jestem szczęśliwym człowiekiem.

Spełnioną kobietą w ciele zaledwie kilkunastoletniej dziewczyny.

I chociaż pewnie umrę trochę wcześniej niż wy, staram się o tym nie myśleć.

Żyje codziennymi problemami.

Jest mi z tym dobrze.

A teraz wam już podziękuję. Czeka na mnie gorąca kąpiel z mandarynkowym olejkiem, peelingiem i masłem do ciała.

Musze się zrelaksować, bo jutro jest poniedziałek.

Pomimo swojej nienormalności jestem całkiem normalną nastolatką.

Kto by w to uwierzył, prawda?

Droga Babciu.

Dziś mija 6 lat odkąd zmieniłaś adres zamieszkania.

Na ten wieczny, niezmienny.

A ja nadal czuję się jakby to było wczoraj.

Przepraszam, że nie chodzę na twój grób.

Nie czuję się jeszcze na siłach.

Pamiętam cię jak przez mgłę, tak niewyraźnie.

Nie mam żadnych zdjęć.

Nie wiem nawet jak brzmiał twój głos.

To wszytsko było tak delikatnie ulotne, że czas po prostu to zabił.

Wierzę, że kiedyś będę miała tyle odwagi, by Ciebie odwiedzić.

Ale jeszcze nie teraz.

Dlaczego On zabrał mi Ciebie tak prędko?

Przeciez dopiero co odzyskałam Ciebie, po tych wszytskich latach.

Nigdy mu tego nie wybaczę!!!

Wiesz, że Cię kocham, prawda?

Śpij spokojnie.

Kiedyś się spotkamy.

Twoja Ja.