pinprick

w jej oczach widziała siebie sprzed lat. szczupłe, nitkowate ciało, brązowe włosy lekko przybrudzone kurzem podwórkowym i ufny uśmiech. dziewczynka biegała tymi samymi ścieżkami, jak niegdyś ona: krzaki koło starej, przedwojenej studni, wiśnia niedaleko domu prababki, pole rozłożone za kurnikiem.

wyzuta z sił zyciowych usiadła na murku przed domem obserwując apatycznie zabawę dziewczynki, która bezustannie wytrzeszczała swe oczy w zdziwieniu naprzemian ze szczerzeniem małych ząbków.

z kolei ona, patrząc na zgliszcza swego dzieciństwa - odrestaurowaną studnię, wystający pień po wiśni i pole zabaw, sprzedane jakiś czas temu przez dziadka - czuła jedną wielka pustkę, wspominając czasy, kiedy ów dom był dla niej najpiękniejszym z pałaców, w którym żyli mądrzy i dobrzy ludzie, a pole było najbogatszym siedliskiem kryjówek.

just nod if u can hear me