[...] Tym­cza­sem pas­tor, drob­ny, zgar­biony, o łysej chwiejącej się głowie, coś mówił stojąc na górce roz­grze­banej, pia­szczys­tej ziemi. Przy­sunąłem się bliżej, żeby go usłyszeć.

- Pochyl­my się przed Bo­giem, który zesłał nam tę śmierć usłyszałem, jak mówił do kil­ku­nas­tu zeb­ra­nych na cmen­tarzy­ku osób, przy­tulo­nych do siebie, aby zmieścić się w cieniu wątłej akac­ji.  Podziękuj­my mu za to, tak podziękuj­my. Śmierć bo­wiem uwal­nia nas od naszych szkod­li­wych na­miętności, od naszych śmie­sznych am­bicji i bez­myślnych dążeń. Czy wiecie, czym są wszys­tkie prag­nienia, które tak nas roz­pa­lają? Otóż niczym, po­wiadam niczym. Śmierć uderza nie tyl­ko w tych, którzy umar­li. Ona za­razem ob­naża ni­cość żywych, przy­pomi­na im, że są prochem. Śmierć jest czymś wiel­kim, po­nieważ jest wy­rozu­miałością i prze­bacze­niem. Widzi nasze ułom­ności, naszą krótkowzroczność, nasze grzechy, a jed­nak ot­wiera ra­miona i przyj­mu­je wszys­tkich. Jest pobłażli­wa, więc mi­mo nasze prze­winy bie­rze nas do swo­jego króles­twa, które jest wie­czne i chce tyl­ko jed­ne­go abyśmy w nim byli!

Ro­zej­rzałem się po ludziach. Czy ktoś z nich ro­zumiał słowa pas­to­ra? Sta­li wokół roz­ko­pane­go dołu, mar­kotni i mil­czący, co­raz to ocierając spo­cone, sta­re twarze..

http://www.youtube.com/watch?v=saysus24SYw

 Będę cię kochać do końca życia. A jeżeli jest coś po­tem, będę cię kochać także po śmier­ci.