poświątecznie

Nie odczułam Świąt. W ogóle. Nie wiem, na ile wiąże się to z brakiem jakiegokolwiek znaczenia tych dni z perspektywy religinej. Przecież to nie pierwszy rok, gdy nie świętuję niczego. 

Minione trzy dni były nijakie. Nudne. Nic, na co tak bardzo czekałam i za czym tak bardzo tęskniłam, nie okazało się tak wspaniałe, jak chciałam. Wrocław to nie Litwa w oczach Tadeusza. To tylko smutne miasto w moim sercu.

Nie wiem, na ile to zazdrość, a na ile zwykła niechęć, ale część rodziny nie odezwała się do mnie ani słowem.

Zbliża się koniec roku, więc wzięło mnie na podsumowania i postanowienia. Och, jak oryginalnie. Jednakże to wciąż jedynie rozmazane obrazy. Nic, nic konkretnego.

Na drodze pojawiło się sporo przeciwności.

Nie wiem.

Po prostu mi smutno.

Jutro zakupy z M., fryzjer i spotkanie klasowe, później spotkanie klasowe M., kręgle z rodzicami, Sylwester, Praga, narty...

Nie jest tak, jak chciałam, żeby było.

Nie podoba mi się to.

Zawiodłam się na sobie