Przeczytałam wszystkie stare notki ,poleciały mi łzy. Widzę, że z biegiem czasu zmieniamy sie, pisanie nie przychodzi mi już z taką łatwością, dlaczego sie zmieniłam, dlaczego angażuje sie w cos co nie ma sensu i przynosi jedynie ból? Czytając to wszystko powspominałam stare czasy. Dobre czasy. Ten photoblog był czymś wielkim dla mnie kiedyś. Czymś wyjątkowym.  Naszym wspólnym projektem z przyjaciółką. Teraz widzę nasze oddanie, charyzmę, niecierpliwość. Sama nie wiedziałam, ze tak za tym tęskniłam.  Teraz kiedy dorosłam i przytłoczyły mnie problemy, ten fbl będzie dla mnie odskocznią. To co, ze to może sie komuś wydawać dziecinne. Nie interesuje mnie to. Zajmę sie tym blogiem, ponieważ chociaż sząsteczkowo pomoże mi sie poczuć taką jaką byłam kiedyś. Niezbyt lubianą, ale ze swoim charakterem i osobowością, inwidualnością, którą powinien mieć każdy.  Ponieważ Agu ma teraz dużo na głowie, ja zaopiekuje sie tym naszym "dzieckiem", które porzuciłyśmy na długi czas. Będę sie strac dodawać notki, nie będą one długie i szalenie wymyślne, ale będą.  

Co do zdjęcia. Kadr z Pamiętnikow. Z pierwszych odcinków za którymi tak tęsknię, tęsknię tez za starym Steffem. Wiem, ze teraz w głębi jego duszy jest dobro, miłość do Eleny, która przytrzymuje go przy życiu, ale to nie to co kiedyś. Dostarczył nam już wystarczająco dreszczyku emocji.  Ale mimo wszystko nadal go kocham, bo nadal sie poświęca i wiem, ze niedługo znowu będzie sobą.  

Doskonale pamietam piosenkę, która leciała w tym momencie odcinka, przywołuje tyle wspomnień, beztroskich wspomnień, marzeń. Teraz dopadła mnie po prostu szara rzeczywistość. A osoba, która mogłaby jej nadać kolorów, pogłębia szarości swoją obojętnością i zachowaniem. Life is brutal. Ale od dziś staram sie doceniac zalety życia. Zaczynam wszystko od nowa. I to ja będę kierować moim życiem! Mam nadzieje, ze taki nowy początek zobaczymy niedługo u Steffa, a Elena da mu szanse. Bo przecież prawdziwa miłość przetrwa wszystko.    

 Wasza Ewcia

TEAM STEFAN