Back or go away.

Witam!

Samojebeczka z dziś, chociaż przestała już

odzwierciedlać mój humor. Może niedługo

na jakieś zdjęcia? Może.

Wyobraź sobie, że odrywasz się od

rzeczywistości i szybujesz gdzie tylko

chcesz. Nagle czujesz ucisk w klatce

i spadasz z ogromną prędkością do wody.

Dławisz się nią. Z opresji ratuje Cię dobra

dusza, z którą tworzy się więź. Twoje życie

odmieniło się dzięki temu komuś, a jego

dzięki Tobie. Po dłuższym czasie więzi muszą

zostać przerwane. Na początku nie chcesz się

z tym pogodzić, ale po kilku dniach, tygodniach,

miesiącach lub latach dochodzisz do wniosku,

że trzeba się przyzwyczaić i żyć tak, jak przed

poznaniem dobrej duszy. Niemalże niemożliwe,

prawda? Kiedy już otrząsnąłeś się po odejściu,

nagle u Twojego progu staje dobra dusza. Co

czujesz? Zaczynasz płakać. Nie są to łzy smutku,

ani szczęścia. To rozczarowanie, gniew, żal, lęk,

nadzieja, niepewność, pogarda, tęsknota, ale

nie smutek, ani szczęście. Nie możesz pozbierać

myśli. Nie możesz nic poukładać w głowie. Masz

bałagan. Każda jedna podjęta próba ogarnięcia go,

to jak sprzątanie pustyni. Po co męczyć się z tym

piachem? Umysł może jedynie podpowiedzieć

w kilku kwestiach, ale i tak zadecyduje serce.

Wciąż Cię kocham.

Na koniec moje sentencje.

Do widzenia!

Najgorsze są decyzje.

Jedna może wpłynąć na całe życie.