F jak Elita.

Koniec. Chociaż mam wrażenie ze w poniedziałek znów będę siedzieć w klasie z tymi wszystkimi pociesznymi mordami. Jak dziś pamiętam pierwsze słowa do pierwszej poznanej w klasie osoby 'ee cześć, ty chyba jesteś Marta...'

Pierwsza klasa dla wielu była prawdziwa szkołą przetrwania. Jechanie, totalny gnój na lekcjach, większość tylko czekała by podłożyć drugiemu nogę. I pani Ł. Której zasad praktycznie nikt nie mógł zrozumieć.

W drugiej wszystko się zmieniło. Biała buła :D Wydorośleliśmy, nie wszyscy i nie do końca ale w porównaniu z 1 przepaść. Dla mnie czas wielkich zmian. Pierwszy raz zależało mi na kimś tak bardzo i tak długo. Właśnie wtedy poczułam co jest dla mnie w życiu ważne. Czas który wywarł na mnie ogromny wpływ.

Klasa trzecia. Stosunkowo spokojna a chwilami nawet nudna. Ostatnie miesiące za to bardzo na plus.

Wiele trudnych i ciężkich sytuacji. Za to setki tych dobrych, małych, których już nie pamiętam i tych większych.

F jak Elita. I nie ważne ile razy byliśmy nie zgrani i nie fair. W końcu tylko u nas 100- lec, kałczing, czołokles itd. W końcu tylko my robiliśmy taki aplauz na wszystkich szkolnych imprezach i uroczystościach.

Elitarnie na zawsze.

Nie było nawet pożegnań. Zanim się obejrzałam nikogo nie było już w klasie. Większości ludzi z którymi spędzałam codziennie kilka godzin już nigdy nie zobaczę. Żal mi jedynie więzi. Tych większych było nie wiele dlatego przetrwają jako tako. Te mniejsze jednak urwały się już w czwartek. Bardzo trudno było je wypracować, zdobyć jakiekolwiek zaufanie, ale to nie ma już znaczenia. Reszta to tak naprawdę tylko przyzwyczajenie. Po tak długim czasie zna się już ludzi na tyle ze można przewidzieć jak się zachowają i co zrobią. Przyzwyczajenie do twarzy, kolejności w dzienniku i klas. Na to potrzeba czasu i to jego jest tak naprawdę szkoda.

I jak teraz patrzę na te lata to cieszę się. Były po prostu dobre.

Kilka razy może powinnam postąpić inaczej. Ale cóż czas przecież nigdy nie zawraca.

Cieszę się ze do nikogo nie ma o nic żalu. Nie wiem jak inni do mnie ale myślę ze tez nie jest źle. Jak dobrze ze w wigilie odezwały się w nas uczucia i pogodziłyśmy się z Paulinką ;* i Dominikiem. Z D. wydaje mi się też jest ok..

A co do mnie samej to nie sądziłam ze potrafię się tak zmienić. Przyszłam do gimnazjum jako mała pyzata dziewczynka (no ok to się nie zmieniło), która bała się odezwać do ludzi i nie potrafiła nic sama załatwić. Teraz potrafię patrzeć ludziom prosto w oczy... Dorosłam choć nadal w części jestem dzieckiem.

Przed nami liceum. Podobno najlepszy czas w życiu. Czas pierwszych razów. Czas kiedy jesteśmy dojrzali, może nawet dorośli a jednocześnie możemy się bawić, możemy być beztroscy. Staram się nad tym nie zastanawiać ale wiem ze ma być pięknie.

Musiałam to napisać,elo.