outoutoutout.

Jak już się spierdoli to wszystko po kolei. Wszystko. I co z tego, że mam dobrą minę do złej gry, i co z tego, że próbuje walczyć z przeciwnościami jak i tak prędzej czy później wychodzą jeszcze gorsze. Nic nie jest warte zachodu, kompletnie nic. Patrząc w tył, chociaż obiecałam Sobie, ze nie zamierzam się już więcej odwracać do tego co było, od samego początku roku to jest jeden wielki koszmar. Tyle ile przeżyłam teraz przez te 3 niepelne miesiące to jest jedno wielkie nieporozumienie...trzeba podjąć jakąś ważna, na całą życie decyzję bo dłużej tak nie pociągne. Nic nie ma dla Mnie większej wartości, oprócz paru czynników, które jako tako trzymają Mnie przy zdrowych myślach i czynach. Tak samo to ciągłe wyczekiwanie jest męczące... kiedy? Kto to może wiedzieć? Zaczynam się bardzo, ale to bardzo poważnie zamartwiac o to co z tego wyjdzie i czy w ogóle wyjdzie.. już jedną odpowiedź miałam... ale czy prawdziwą? Wiem, ze życie pisze różne scenariusze... ale wiem i na prawdę wierzę w coś takiego jak karma.. może i właśnie ja płace teraz za swoje błędy bo przecież każdy człowiek je popełnia, ale liczę na sprawiedliwość choć to słowo ostatnio stawiam obok znaku zapytania. Może większość się wyjaśni, może dalej będę musiała nabierać siły na jakikolwiek uśmiech i normalny stan psychiczny, może znów przyjdzie mi być szczęśliwą... jak sobie pościele tak się wyspie... w takim bądź razie powoli chyba umieram z "niewyspania".
Zamykam oczy z nadzieją na lepsze jutro.
Bądźmy realistami.
Nie igrajmy z uczuciami
Nie poddawajmy się złym emocjom
Nie udawajmy kogoś kim nie jesteśmy
Robmy wszystko tak jak serce podpowiada
Bądźmy wrażliwi...
Ale jednocześnie silni.

Mam wiele priorytetów, niektóre nie do spełnienia, nad którymi ubolewam.


Umiesz liczyć? Licz na Siebie.
A przeszłość niech będzie twoim najlepszym nauczycielem.