Jestem połową siebie, jak przecięte jabłko wydrążone z pestek. Jestem bo jestem, racja bytu jest tak nieznośnie oczywista, że aż chce się ją zakłócić, wkroczyć w strefę, która napawa mnie strachem i przerażeniem, lub zrobić coś, co przyniesie mi psychiczny ratunek, jak ożywczy deszcz pustelnikowi przynosi chwilę ukojenia od prażącego słońca.

Sama czuję się w sobie wyżarta, przeżuta i wypluta, zdeptana.

Zawsze w środku będę Tobą, patrzącą na Ciebie z podziwem, cyniczną, nie kochającą świata i sangwiników. Zawsze w samotności będę tą, na którą nie patrzy nikt, poza jedną osobą. Zawsze w samotności będę spać w zimnym łóżku, patrzeć na smutny sufit, płakać w wygniecioną poduszkę i to jest tak przykre, dobijające i marnujące, że aż nie chcę o tym myśleć.

Jednakowoż jestem masochistką i przynosi mi to przyjemność.

I kiedy wracam do SWR, do swoich czasów, czuję się tak wolna, choć nigdy nie byłam bardziej zamknięta w swojej głowie.

Jestem jedną wielką negocjacją myśli i odczuć, tego co dobre i tego, co złe, sama sobie robię problemy i lubię w nich gnić, ale to to nie jest to samo gnicie, kiedy problemy niewywołane przeze mnie dosłownie mnie zabijają.

Nikt jeszcze tak do końca mnie nie poznał bo jestem zagadką dla siebie samej.

Chyba wyraźnie widać, że jest źle. Bardzo.