"A jak zobaczysz taki długi, ciemny tunel to nie idź w stronę światła!"

Jakie to zajebiste uczucie, gdy trzymasz się jedną ręką krawędzi budynku, a 200m pod sobą masz ulicę. I beton. I mimo, że wołasz o pomoc, kamienne posągi, które w tym czasie popijają sobie spokojnie herbatę w kawiarni na szczycie owego drapacza chmur, nie widzą Cię ani nie słyszą..

Albo gdy wpadasz do 20m głębokości wody na środku jeziora i nie umiesz pływać. A wszyscy mówią dookoła: "Spoko, nie utoniesz".

Albo mimo, że żyjesz na Ziemi, czujesz się jakbyś wylądował na kompletnie obcej planecie. Sam.

"Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie."

Gówno prawda. Urban legends.

Ponadto, wszystko kręci się wokół martwej egzystencji.

Wpierdalamy, żeby żyć. Żyjemy, żeby kopulować i przedłużać istnienie gatunku. Uczuć nie ma, to zwykła chemia mózgu.

Narodziny, edukacja, praca, emerytura i choroby, śmierć.

Nie zmieni tego najlepszy prezent, pieniądze, druga osoba, religia, polityka i inne bzdety. Zawsze tak było i dalej tak będzie.

I gdzie tu sens?

Im bardziej się temu przyglądam, tym bardziej dostrzegam jego brak.

The Cranberries - Zombie.