KARA /SAKURA NO HANA

Kwitnący obraz zerwany z ogrodów pamięci. Wysłużony i bezuzyteczny. Raz zerwany odrasta powoli albo wcale, zdeptany przez brutalną rozpacz depresji. Odór zgnilizny czuć z każdego świeżo zakwitłego paka. Nadchodzi maj. Nadchodzi wiosna. Nadchodzi maj wymiocin. Nadchodzi wiosna depresji. Brudna i okaleczona, bezdomna. Nieosiągająca wybawienia. Moja wiara obcięła mi palce, nie mogę już niczego dosięgnać. A Twój śmierdzący obraz wisi na scianie depresji. Ohydny taniec wymiocin na moim talerzu przypomina mi moją miłość do Ciebie. Chorą i niepohamowaną. Świętą-uświęconą. Zdradzę Ci sekret... urodziłam się, by kochać, ale nigdy nie być kochaną. Urodziłam się, by cierpieć, ale nigdy nikogo nie skrzywdzić. Urodziłam się, by czuć pragnienie, ale nigdy go nie ugasić. Urodziłam się, by wypełniać cudze życia, ale moje na zawsze pozostanie puste.

Nadeszła wiosna. Leczy serce i koi duszę.

Kwitnący obraz zerwany z ogrodów pamięci gnije. Ocieka krwią, niemy krzyk i okrutny odór przybliża mnie do szaleństwa. DLACZEGO?! .. . Wszystko wokoło wiruje. Przyjemność jedzenia zmienia się w seksualny, nekrofiliczny akt. Zgniłe zwłoki przepływają przez moje usta. Każdego dnia przeżywam swoja śmierć. Rozrywam tkanki, posypuję je solą. Zalewam własnymi łzami. Blizny upodabniają moje ciało do tygrysiej skóry. Gdyby bóg istniał naprawdę, nie dopuściłbydo tego, co się stało. Nie dopuścił bym mogła się urodzić... Jestem błędem, chorą-spaczona tkanką, którą należy wyciąć, zniszczyć w zarodku, by Ciało mogło dalej żyć normalnie. W ogrodzie pamięci zostały zasiane kwiaty, które pozostaną w nim na zawsze. Wyciągam rękę do Słońca, które wzeszło nad ogrodem. Jaki smak ma niebo? Czy mogę posmakować go z miejsca, w którym jestem? W ogrodzie pamięci zostały zasiane kwiaty. Będą pachnieć jak moja skóra, jak moja krew. Ich kolor zrośnie się z moimi martwymi tęczówkami. Pozostane w tym ogrodzie na zawsze, nikt nie będzie mógł mnie pokochać, nikt nie będzie mógł mnie zdeptać.

Chciałabym móc zabrać stąd ze sobą Twój zgniły obraz, ale mógłby się rozpaść, gdy tylko zostanie dotknięty. Zachowam ten obraz w moim sercu, tam gdzie nikt nie bedzie mógł go zniszczyć. Jestem tylko człowiekiem, jestem ograniczona powietrzem, ciałem, ziemią i własnym umysłem. Urodziłam się człowiekiem. Urodziłam sie ubezwłasnowolniona. Twój zgniły obraz wisi na ścianie depresji. Nie przestał gnić i wciąż ocieka krwią. Kwiaty, które zostały zasiane wzrastają sięgając nieba. Odejdę stąd bez słowa pożegnania.. . przecież pozostałam zasiana w ogrodzie pamięci i nigdy go juz nie opuszczę.. . sięgając nieba.. . smakując nieba.. .

~shin

-20*05*2012-

01:44