.

Ciemne chmury szły po niebie.

Nader szybko.

My, leżymy w trawie. Schowani wśród zielonych jeszcze róż. Klujących tak przyjemnie po rękach.

Słychać już kroki.

Oni idą po nas, a my zachowujemy spokój.

Leżymy tylko, i patrzymy się w piękne, czerwone niebo.

Czujemy zapach dymu. Kolejne drzewo poległo, a Ziemia zadrżała.

Wiedzieliśmy co teraz będzie.

Nim zdążylśmy się pożegnać,  Las, polana, drzewa, róże, ty i ja zniknęliśmy.

I nastała nicość.

Nie widziałam już tych pięknych róż. Choć jeszcze zielone, umarły. A ja razem z nimi.

Cały świat pogrążył się w ciemności.

Zastanowiłam się, na co mi to było.

I czy istnieliśmy naprawdę, czy tylko na niby.

W głowie pobrzmiewały mi tylko słowa z XXI wieku.

"W napięciu na uruchomienie maszyny czekają przeciwnicy projektu, którzy twierdzą, że podczas zdarzania cząstek mogą powstać niewielkie czarne dziury, które z czasem urosną i pochłoną Ziemię"

Nie, nie mam zamiaru popełnić samobójstwa xddd