włam!

Cześć kochanie, czujesz że już ponad 7 miesięcy wytrzymałeś z taką wredotką jak ja? A jednak.. Cofnijmy się o całe 7 miesięcy wstecz.. Dotarłam na miejsce. Wychodzę z pociagu. Trochę niepewnie stawiam kolejne kroki. Schodzę po schodach z peronu 2. Idąc kawałek przez szary, brudny korytarz peronu zwykłego dworca masa myśli krąży po mojej głowie. Co tu zrobić? Wycofać się? Nie, przecież nie mogę. On mnie wyśmieje. Co ja mu powiem. Jak mu spojrzę w oczy. Przecież on mnie nie zna. Cholera, może jednak zawrócę.. Coś mnie odpycha od tych decyzji i podążam naprzód. Nagle moim oczom ukazuje się widok, jakiego nigdy w życiu jeszcze nie ujrzały. Na schodach prowadzących do dworca siedzi pewien człowiek, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Od razu urzekł mnie jego uśmiech, jego spojrzenie.. Przytula mnie, co mam zrobić? Czy mam to odwzajemnić? W końcu równie mocno zdecydowałam się go przytulić. Rozmawiamy, dużo rozmawiamy. Dialog nie ma końca. Siadamy na scenie. Patrzymy sobie w oczy. Boże, zaraz nie wytrzymam, chyba pęknę, coś ujęło mnie za serce. To chyba jego ciepło - myślę.. patrzył i patrzył aż w końcu, O CHOLERA POCAŁOWAŁ MNIE, również to odwzajemniłam. Zabrał mnie na spacer, rozmawialiśmy. Coś mnie tknęło, chcę powiedzieć, że go kocham, ale jak to zrobić.. Aż nagle on powiedział 'kocham cię' jakby czytał w moich myślach! Nagle po znów po chwili 'rany, ja sie zakochałem' serce bije mi i bije.. 'ja ciebie też'. Już wszystko jasne, jesteśmy dla siebie stworzeni.. I tak po 7 miesiącach uświadamiam sobie, że ten człowiek, który siedział 7 miesięcy temu na schodach, to dalej ten sam człowiek, ten sam kochający i cudowny człowiek, ale już tylko mój i tylko dla mnie.

Czasem bywam nie do zniesienia, wkurwiająca, ale jesteś dla mnie wszystkim i obiecuje, zrobie wszystko, bo sama zadeklarowałam to 7 miesięcy temu spotykając ciebie! Nigdy cie nie zostawie, kocham cie :-*

PS. NIE ZŁOŚĆ SIĘ!