szczęście gdzieś tam siedzi i milczy.

czai się, czeka.

w pokoju z drewna wypowie ostatnie zdanie 

i ruszy w świat.

ruszy, aby uczynić kogoś najszczęsliwszym człowiekiem świata.

długo czekać na swoją kolej.

przeżyć milion gaf, tysiące błędów i setki złych wyborów.

polubić kogoś, pokochać bez wartości,

dziwić się.. jak wiele czasu można na coś czekać.

ile chwil się zmarnowało,

ile beznadziejnych lat minęło.

poznawać ślepotę życia i ułomność człowieka.

żyć i szukać swego miejsca,

co dzień rano gubić się wciąż na nowo,

otwierać oczy bez zdecydowania.

być trochę radosnym, trochę nie.

nie wiedzieć, co zrobić, by coś zdobyć,

czy jest sens i gdzie zaprowadzi droga.

czy cele są czyms realnym,

średnio wierzyć w ich pomyślne zakonczenie.

czuć bezsilność, niby nie samotność, ale pustkę.

a szczęście gdzieś tam siedzi i milczy...

posiedzi, pomilczy, wstanie i przyjdzie.

może po trudach przychodzi mocniejsze,

bardziej różowe..i na dłużej,

być może w ludzkim ciele...

być może na zawsze.