Wylecz mnie i sobie weź.

Czasem czuję się jak zamknięty na jakimś korytarzu, gdzie zgubiłem klucze i czekam w mrozie i smrodzie ślepych, nieogolonych, podpitych, rozbawionych, poklepujących mnie staruszków aż ktoś otworzy te jebane drzwi, nie wiedząc czy otworzy w ogóle i czy jeszcze potrafię czuć się za tymi drzwiami ciepło.

Ale chyba potrafię, skoro wkurwiony bo wkurwiony, ale często pod te drzwi zaglądam. Z mniejszą bądź większą nadzieją. Czasem lekko się uchylą, ale nie chcę lekko, bezsensowny przeciąg, łatwo się rozchorować.

A może lokator, którego nawet nie poznałem dawno je opuścił a pomieszczenie wykupił jakiś rzeźnik szukając miejsca na swoją chłodnię. Nie pamiętam już tego ciepła, nie pamiętam co czułem pisząc poprzednie wpisy, które ociekały mną a nie ćpunem, który w dodatku nauczył się syntezować smutek w agresję i wstydzi się uczuć.

Już samo słowo "uczucie" wywołuje we mnie skrajne emocje, zademonstruję:
Emocja A: PRZESTAŃ PIERDOLIĆ BO RZYGNĘ.

Emocja B: ZAMKNIJ RYJ PIERDOLONY KARTOFLARZU. PRZECIEŻ JESTEŚ NIESZCZĘŚLIWY. I NA CHUJ CI TO.

A prawda jest taka, że jak ktoś nie otworzy mi drzwi, to albo zamarznę, albo mnie popierdoli na tym skurwiałym korytarzu.

W środku codziennie krzyczę. I wtedy idę na piwo. Zabierz mi to piwo i rozpal w piecu.

A tak swoją drogą, znów od czasu do czasu czuję się zblokowany posuplonymi myślami o chorych głupotach, budowie świata i mechanice życia, czasem czuję nawet efekt terrarium. Po prostu myślę za dużo, chciałbym rozumieć cały świat. A najbardziej chciałbym nigdy nie zastanawiać się, czy można go zrozumieć. Nie kontroluję tego, dopóki myśli nie skupią się na kimś, kto ich nie spłoszy. Tabletek nie będę łykał, tabletki są dla słabych.

Rozpal ten piec szybko, zanim sam zgasnę.

Bałagan jak chuj.