In my field of paper flowers 

Idealne dwa dni, z cudownymi osobami, w cudownym miejscu, bez krępacji i niezręczności,

wszystko chyba nareszcie idzie w dobrym kierunku, choć z jedną sprawą jeszcze to trochę potrwa,

ale na szczęście kobieta mojego życia już jutro wraca do domu, na myśl o tym pojawia mi się uśmiech na twarzy, 

choć jeszcze nie jest do końca dobrze, ale gdy mogę ją zobaczyć i dostrzec to, że czuje się lepiej - najlepsze uczucie na świecie.

Odpoczęłam od tego miasta, nie wiem, co dalej zrobię z życiem, ale się nie martwię, 

nawet siedzenie w czterech ścianach mi już mało przeszkadza, przywykłam i oswoiłam się z tym, wolę wysłuchać własnych myśli, niż błahostek, przykro mi.

Czeka mnie jeszcze dużo smutku, nerwów i tęsknoty, ale chyba na tyle jestem już silna, że uporam się z tym wszystkim, pomogę się jej też ze wszystkim uporać, damy radę, nie widzę innej opcji, innej myśli do głowy nie dopuszczam. 

Już pojutrze wyjeżdżasz, będę cholernie tęsknić, ale wkrótce znów się zobaczymy i znów okażę Ci swoje uczucia i znów Cię pocałuję i zostanie tylko szesnaście dni do szkoły, które będziemy musieli wykorzystac jak najbardziej.

Jestem Ci cholernie wdzięczna, że codziennie interesujesz się tym, co u mnie, że pomagasz mi na tle zgromadzonych problemów, że jesteś przy mnie mimo wszystko, jestem cholernie wdzięczna i cieszę się, że Cię mam, sama drugi raz bym sobie nie poradziła chyba z tym wszystkim, kocham Cię.

To chyba wszystko, będzie dobrze, wszystko będzie dobrze.

P.s. Kocham Cię