M.

To zdjęcie na pewno już tu było. Cóż, nie mam co dodawać, a pokusa przeniesienia swoich myśli 'na papier' jest silniejsza.

Chyba polubię grę w karty. Dzięki  Ani, Wojtkowi i Maćkowi za wczorajszy dzień i ratowanie mnie przed nudą i wiecznym nołlajfieniem ;****** !

To najokropniejszy uśmiech na świecie. Nie ma nic bardziej odrażającego od niego. Jednak wartość nie tkwi na zewnątrz. Ten okropny jest szczery. Rzadko go zauważysz, musisz mieć nie lada szczęście. Ale on jest- milczący, cichy, skryty- jednak JEST. I nie znam tego uśmiechu w ogóle, ani trochę,. Chociaż tak bardzo bym chciała. Pan mi pomógł. Na jeden dzień przybił Ci prawdziwy, piękny uśmiech do twarzy. Nieważne, że był tylko drewnianą tabliczką.
Wokół Twoich ust zostaną ślady, niczym stygmaty, po gwoździach i drzazgach. Nikt się tym nie przejmie, pamiętaj. Spójrz w lustro i pomyśl- jaką różnicę przy Twojej twarzy robi parę takich blizn? Dla wszystkich żadną, a jednak spuszczają wzrok, gdy Cię widzą. Nie chcą oglądać brzydkich rzeczy. Twoja twarz, już dość zdeformowana, ujęła jeszcze kilka zniekształceń. To nic.

Nie jestem turpistą, nie, nie, nie. Po prostu wiem, co jest ważne. Wiem, czym jest prawdziwe piękno człowieka.

On pozwolił mi zrobić krok ku poznaniu. Mimo to, że nic nie zrobiłam, cieszyłam się. Cieszę się do teraz, ponieważ ułatwiono mi zadanie. Nie zmienia to poziomu jego trudności w stopniu diametralnym, jednakże... Już bliżej. Niewiele, jednak bliżej. Pozostaje mi tylko zapytać...

Aniele mój, czy w moim śnie zostaniesz?