depresja

Wszystko jest pięknie, lepiej być nie może <3 Najwspanialszym uczuciem na świecie chyba
jest patrzeć na swój ból z perspektywy czasu i stwierdzić  ''jak dobrze że to już za mną''
i czuj cholerną dumę z samej siebie że dałam radę walczyć mimo wszystko, mimo tego jak ludzie mnie zdradzali,
mimo patrzenia na to jak wiele osób się stacza, a ja razem z nimi, patrzenia na to jak jest w domu...
Jak osoby najbliższe, tak po prostu odchodzą. mimo kaleczenia własnego ciała...
Mimo tych cholernych ostatnich 3 lat. Nadal tu jestem i mam zamiar jeszcze długo być.
Boję się że ten ''ból'' to uczucie rozrywania od środka, przy tym łez w oczach, złości i uczucia bezradności wróci.
To wiem że poradziłam sobie z tym. Wyszłam z choroby i  jestem szczęśliwa.
Najprzyjemniejszym uczuciem jest również, słyszeć od osób które prawie mnie nie znają, słowa ''zmieniłaś się, teraz się śmiejesz, jesteś inna, spokojna...''

Tak, walczyłam 3 lata, okaleczając, niszcząc się każdego dnia coraz bardziej, ale dzisiaj nie wstydzę się o tym mówić, bo wygrałam...