Nie ma

Potrafię nawijać w kółko przez godzinę, zupełnie o niczym. Kiedy trzeba, nie powiem ani słowa. Zadziwiające, jak uparcie można milczeć wtedy, kiedy słowa naprawdę by się przydały. --- Trzecia kawa z rzędu. I nic mnie już nie obchodzi, tylko oczy pieką. [i]"Skoro nie potrafię uczynić swego życia lepszym, zrobię to, co umiem. Pogorszę je."[/i] Po głowie mi chodzą te słowa, tak bardzo adekwatne. Jakże rozkosznie jest rujnować sobie wszystko. Albo pozwalać, by samo się rozpadało. A mogłabym do czegoś dojść, wierzcie mi. Czasem już po prostu śmieję się z tego absurdu zwanego moim życiem. Groteska, zaprawdę groteska. Żałosne. --- Od pierwszej lekcji odliczanie do ostaniej. Odbieramy sobie, drogi kolego, życie linijką czy nożyczkami? Potem Jazz. Powłóczenie i potykanie w stronę domu. Boże, znowu mnie tramwaj nie przejechał. Dlaczego znowu mnie tramwaj nie przejechał! ....Bo po drodze torów nie było. Jest niby dobrze. A jednak jak boli, jak boli, jak cholernie, upokarzająco, stale boli. --- Tak się zaczyna schizofrenia.