zabić i zniszczyć, zniewolić!
Dodano: 31 STYCZNIA 2008
Maciek, słuchaj mnie uważnie, bo to dla ciebie.
"
- Teraz jesteś dla mnie tylko małym chłopcem, podobnym do stu tysięcy małych chłopców. Nie potrzebuje ciebie. I ty także mni nie potrzebujesz. Jestem dla ciebie tylko lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie. I ja będę dla ciebie jedyny na świecie. [...]
Jeżelibyś mnie oswoił, moje życie nabrałoby blasku. Z daleka będę rozpoznywał twoje kroki - tak różne od innych. [...] Spójrz! Widzisz tam łany zboża? Nie jem chleba. Dla mnie zboże jest nieużyteczne. Łany zboża nic mi nie mówią. To smutne! Lecz ty masz złociste włosy. Jeżeli mnie oswoisz, to będzie cudowne. Zboże, które jest złociste, będzie przypominało mi ciebie. I będę kochać szum wiatru w zbożu. [...]
Nie jesteście podobne do mojej róży. Nie macie żadnej wartości. Nikt was nie oswoił i wy nie oswoiłyście nikogo. Jesteście takie, jaki był dawniej lis. Był zwykłym lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz zrobiłem go swoim przyjacielem i teraz jest dla mnie jedyny na świecie. Jesteście piękle, lecz próżne. [...] Nie można dla was poświęcić życia. Oczywiście moja róża wydawałaby się zwykłemu przechodniowi podobna do was.
Lecz dla mnie ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie razem, ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją przykrywałem klosze. Ponieważ ją właśnie osłaniałem [...]. Ponieważ słychałem jej skarg, jej wychwalań się, a czasem jej milczenia. Ponieważ... jest moją różą."
Dopisek: 150 zdjęcie.
"
- Teraz jesteś dla mnie tylko małym chłopcem, podobnym do stu tysięcy małych chłopców. Nie potrzebuje ciebie. I ty także mni nie potrzebujesz. Jestem dla ciebie tylko lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie. I ja będę dla ciebie jedyny na świecie. [...]
Jeżelibyś mnie oswoił, moje życie nabrałoby blasku. Z daleka będę rozpoznywał twoje kroki - tak różne od innych. [...] Spójrz! Widzisz tam łany zboża? Nie jem chleba. Dla mnie zboże jest nieużyteczne. Łany zboża nic mi nie mówią. To smutne! Lecz ty masz złociste włosy. Jeżeli mnie oswoisz, to będzie cudowne. Zboże, które jest złociste, będzie przypominało mi ciebie. I będę kochać szum wiatru w zbożu. [...]
Nie jesteście podobne do mojej róży. Nie macie żadnej wartości. Nikt was nie oswoił i wy nie oswoiłyście nikogo. Jesteście takie, jaki był dawniej lis. Był zwykłym lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz zrobiłem go swoim przyjacielem i teraz jest dla mnie jedyny na świecie. Jesteście piękle, lecz próżne. [...] Nie można dla was poświęcić życia. Oczywiście moja róża wydawałaby się zwykłemu przechodniowi podobna do was.
Lecz dla mnie ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie razem, ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją przykrywałem klosze. Ponieważ ją właśnie osłaniałem [...]. Ponieważ słychałem jej skarg, jej wychwalań się, a czasem jej milczenia. Ponieważ... jest moją różą."
Dziękuję ci za te wszystkie dni spędzone razem, dziękuję, bo zawsze jesteś koło mnie. Czasami wkurzający, czasami wspaniały, roześmiany i taki najfajniejszy. Dziękuję ci, że jesteś moim najlepszym przyjacielem. I dziękuję ci za to wszystko, czego tu nie napiszę. Dziękuję ci.
Dopisek: 150 zdjęcie.
Komentarze
persymonka
ojej, taka dzika ta notka (czytać: nie jest zła)
ale i tak z całych sił nienawidzę tej książki.
ale i tak z całych sił nienawidzę tej książki.
01/02/2008 16:18:20
