Nie mogę się dzisiaj ogarnąć,

wszystko mnie drażni, przeszkadza,

denerwuje.

Można sobie wszystko poukładać,

wmówić, że teraz będzie dobrze,

ale los i tak pokrzyżuje plany.

Dziwnie tak.. wiosna, wiosna, wiosna,

ale co mi po ślicznej wiośnie,

jak to co było najważniejsze nagle przestało istnieć ?

Ludzie zazwyczaj nie są typem samotników.

Lubią robić coś z myślą o kimś, dla kogoś,

lubią jak ta druga osoba jest obok nich,

wspiera, szanuje, docenia na każdym kroku,

kiedy jest. I nagle ta osoba znika..

Tak naprawdę niewiadomo co myśleć..

bo wszystko straciło swój sens.. wszystkie

plany, marzenia, cała przyszłość.. tego

już nie ma..To tak jak wiatr. Przyszedł,

narobił szumu, wiał i wiał.. A później odszedł

i pozostała tylko głucha cisza.. cisza i nic więcej.

Ta pustka przeraża, niszczy od środka.

Życie to taki wielki znak zapytania.

Nie wiem co teraz mam zrobić..

zapomnieć i postawić krok do przodu,

wspominać i stać w miejscu, czy się załamać

i zrobić krok w tył.