prawdziwa twarz

prawdziwa twarz.. bez upiększania i dodatków... szpetota taka, jaka powinna być w rzeczywistości. czy zasługuję na cokolwiek? ja? który nie potrafi nic? który wszystko otrzymał bo miał szczęście? nie zawdzięczam nic samemu sobie od urodzenia wszystko niszczyłem zabawki znajomości przyjaźni uczucia i jak nie myśleć ze powinienem zamknąć się od świata by nie niszczyć? i nie mów mi że mam jakąś wartość intelektualna bo to wszystko są zasłyszane dźwięki, echa i antykonformizm. moje zdanie jest sprzeciwem wobec racji innych nie jestem zbawicielem nawet samego siebie nadzieja dodaje mi sił i niszczy powoli kiedyś upadnę i zniknę niezauważony bo zapomnicie o mnie wszyscy jak cienka jest granica między życiem śmiercią radością i smutkiem upadam i coraz trudniej wstaje nie chce ale ranie staram się zrozumieć człowieka a nie zauważam nic oprócz siebie i czy ja mam jakąś wartość? jak na deszczu łza ja nie znaczę nic nigdy się nie nauczę mimo że się staram i nie cieszy mnie że choć próbuję to nic nie zmienia efekt jest ten sam dziękuję Wam przyjaciele za to że byliście pomimo tego jaki jestem nie powinniście wracajcie i róbcie to, co powinniście robić