dziewięć

o tak, długo nie pisałam. a wydarzyło się naprawdę duż0. zacznijmy od tego, że wczoraj rozstałam się z moją klasą. najlepszą klasą pod słońcem! czeka mnie teraz gimnazjum, nowe twarze, korytarze, nauczyciele. boję się. nie będzie już moich przyjaciół, nic nie będzie tak samo. to dla mnie koniec. po prostu koniec...

co jeszcze się zdarzyło? chyba się zakochałam. tak, znowu. ale to nie moja wina. on ma coś w sobie. mimo tego, że tyle razy mnie oczerniał, wprowadzał w kompleksy i niszczył psychikę. jeju, chyba jestem nienormalna? kto o zdrowych zmysłach zakochałby się w kimś takim? żal mi siebie...

co dalej? hmm... są wakacje. wakacje, które chcę zaliczyć do moich najlepszych. chcę cały czas być na dworze, jeździć nad jezioro, chodzić na działki etc. chcę po prostu spędzić je w towarzystwie najlepszych przyjaciół, i jeszcze przed pójściem do gimnazjum, spędzić z nimi czas.

nie macie pojęcia, jak bardzo przywiązałam się, do swojej klasy. do moich przyjaciół, nauczycieli, tej szkoły. 6 lat spędzonych w jednym miejscu. codzienne doworzenie, wcześniej chodzenie do szkoły. spotkania, teledyski, wycieczki, wyjścia, płacze, śmiechy, rozmowy. rodzinnie? troszeczkę... kocham was, moja druga rodzino! nigdy nie zapomnę, jesteście najlepsi!

spotkamy się za kilka lat, wszyscy razem...

NIGDY O MNIE NIE ZAPOMNIJCIE!

BO JA... NIE ZAPOMNĘ.

ALE TO JUŻ BYŁO, ZNIKŁO GDZIEŚ ZA NAMI...

CHOĆ W PAPIERACH LAT PRZYBYŁO, TO NAPRAWDĘ WCIĄŻ JESTEŚMY TACY SAMI...