Awytytydżdż 

Jej nastrój jest niezwykle ekspresywny 

Łączy w sobie codzienność z dobrym nastrojem

Ona płynie w rzece melancholii

Zagubiona wśród ryb, których nie zauważa

Ale one widzą ją

Bo to ludzie zaklęci przez czas jej własnego zapomnienia

Na które nawet nie zwraca uwagi, ale ono trwa

W bezkresie jej wyobraźni

W tęczy wspomnień odbijającej swe światło w każdej kropli tej rzeki

A każda kropla to inny dzień

A każdy dzień łączy tęcza

I składa się to na jej przeszłość

O której zapomniała

Bo rzeka melancholii nie szczędzi nikogo

Parywa każdego do dzikiego tańca

Do którego tylko ona zna kroki

Ale muzyka porywa

Ku euforystycznemu stanu upojenia

W którym tracisz świadomość

A rzeka staje się czasem

Tęcza jest wskazówką

A ona cyframi na tarczy

Bo czas stoi w miejscu

Ale ona trwa w ostatnim etapie poezji swojego życia

Życia nieuporządkowanego, bo bez wspomnień

Ale składnemu dzięki swojemu pięknu