tramp

Nigdy nie chciałam dopuścić do sytuacji, w której mogłabym Ją stracić lecz póki co jestem na najlepszej drodze ku temu.

 Nastał moment, w którym nie da się już ze mną dłużej rozmawiać. Na wszystko mam odpowiedź (nie koniecznie słuszną) i nie dopuszczam do siebie już żadnych sprzeciwów. Jestem w pełni swiadoma tego iż w najbliższym czasie się to nie zmieni. Znów robię co chce i jak chce. Dochodzi również do sytuacji, w których potrafię powiedzieć za dużo i nie zawsze moje słowa są prawdą. Nikogo do tej pory nie oszukiwałam i nikogo nie chciałam wykorzystywać. 

Znów tracę najdroższe mi osoby, a najstraszniejsze jest to, że wcale nie chce ich odzyskiwać. 

Pragnę samotnych wieczorów i samotnych poranków.

Pragnę czuć krople deszczu na mych skroniach i chłodny wiatr na twarzy.

Pragnę wyruszyć w samotną podróż i samotnie zaszyć się w ruiny murów przesiąkniętych wilgocią i pleśnią.

Pragnę odpokutować winy moje i z cierniem w stopach odbyć tułaczkę.

Pragnę  zrobić wszystko byś była na zawsze moja.

Nachalność ludzi doprowadza mnie do szału. Jest to jedna z najbardziej obrzydliwych wad jaką udało mi się poznać. Nikt nie zdaje sobie chyba sprawy, że swoją przesadną chęcią widywania się ze mną oddala mnie od siebie bezpowrotnie. Tego typu zachowanie uważam za egoizm. To, że Wy chcecie nie oznacza, że ja chce. To, że Wy macie czas nie oznacza, że ja go mam. To, że czujecie niepochamowaną potrzebe kontaktowania się ze mną nie oznacza, że ja też ją mam. Więc nie dziwcie mi się, że mam do Was olewczy stosunek. Jestem naprawdę zmęczona tym wszystkim, a miejscami nawet przerażona, bo to już nie jest przyjaźń tylko jakaś chora relacja, gdzie wmawiacie sobie chyba, że Was kocham i nigdy nie odstąpie od was o kroku. 

To tyle.
Seko