Testament mój (wersja druga)

dziwna rzecz zauważać własne umieranie. w samym sobie duszę się przełykiem słowami w gardle zadomowionymi aż do żoładka gdzie wyrzygane na - zewnatrz z sucha dusza przezroczysta pusta od smogu bo powietrze czyste tylko ręce brudne smierdzace mózgiem. na klawiaturze. nie- spotykana rzecz - zdawanie sprawy sobie z umierania z zatkanymi uszami od cisnienia ze - wzrokiem zepsutym. polem widzenia zwężonym jakby okiem zapadniętym do oczodołu skupiajacym się jednoczesnie. ze sciskaniem serca duszeniem głębszymi - oddechami jednorazowym szmerem. zaprzeczajac sobie samemu próbami ratowania resztek sił od zgniecenia ciężarem. zaczynam- czuję podskoki - delikatne szarpnięcia jak gdyby ziemia cała się trzęsła. jakby cały swiat płakał - z mojej winy. żałosny. chcę uciec - kochajac życie? Choć tylko wolnosć daje radosć. Cała piękna. I słyszę chór. Coraz głosniej i głosniej. Dzwony, jeszcze dzwony. Nie chcę dzwonów. Spalcie mnie. Ciechowicz Piotr