Gdy nadzieja zamienia się w ból.

                                                                     W I T A M

Mam ochotę coś napisać.. lecz mam mętlik.. mam nadzieje że te słowa nie trafia tylko osobę  do której właśnie piszę i którą chcę podnieśc na duchu ale i też całej reszty którzy wiedza jak cieżko idzie się przez te cały syf.. zwany "życiem".. Chce tylko byś wiedziała.. i każdy kto to czyta.. że nie jesteście sami..

Nie jesteś sama..

Ja jestem z Tobą.. z Tobą niose wszystkie problemy na naszych plecach, nie wspólne lecz odzielne.. można powiedzieć że dopełniamy się pod pewnym względem.. gdy mi jest źle próbujesz nawiązać ze mna rozmowe.. gdy tobie jest gorzej.. ja próbuję cie rozśmieszyć.. prubuję dać radość tym którzy mi zostali bo nie umiem patrzeć na ból tym którym juz dałem.. mam nadzieje że choć myslisz, że twój świat sie zawalił w pół to nadal masz ochote wyjść i się choć przez sekunde poddać nie kontrolowanemu usmiechowi który próbuje go z ciebie wydobyć każdą mą siłą.. każdym mym staraniem.. Wiem co czujesz, gdy nie pewność i obojętnośc ogarnia twoje.. nasze  bez sensowne małe życia.. Gdzie tylko jedna osoba potrafila nadawać mu sens i kolorów a przez obojętność i czuciu, że go lub ją tracimy. Czujemy się jak dziecko, które szuka odpowiedniego koloru do swojej kolorowanki lecz nie może go znaleźć.. bo przecież trawy nie zastąpi kolor niebieski a nieba tak upragnionego nie zastapi żaden inny jak tylko błękitny.. tracimy te kolory jak swoje zaufanie do drugiej bliskiej osoby.. gdy sie orientujemy że czegoś brakuję właśnie brakuję nam tych podstawowych uczuć, słów, gestów które nadaja barw znajomości.. bez nich staje się szara.. smutna.. powodujaca płacz, że nie możemy zrobić coś tak jak byśmy chcieli..  cos po naszej mysli.. Próbuję chociaż zastąpić ci powód do uśmiechu.. lecz wiem że w każdej chwili ten usmiech może stać się płaczem nawet przy mnie.. wiedz że cie rozumiem.. "znam smak bezsilności, oblany gorzkim płaczem.. " ale zaufaj mi i uwierz.. jutro musi być inaczej.. a Będzie.. ja to wiem.. komuś z nas w końcu musi się powieść w planach.. Ja liczę na Ciebie.. w tej chwili oddałbym swoję najmniejsze szczęscie jakie nawet nie wiem czy posiadam.. Oddałbym Tobie byś Ty czerpała z życia jak najwięcej..

Co do mnie..

dzisiejszy dzień był najwiekszą pustka jaką kolwiek przeżyłem.. nie mogłem powstrzymać łez.. nie mogłem.. nie wiem czemu nie potrafiłem nawet najmniejsza rzecz potrafiła mnie skłonić dzis do takich emocji.. potrzebowałem bardzo długiego spaceru.. bardzo.. na końcu tej mojej samotnej wyprawy czułem najwiekszą pustkę.. a na końcu tego spaceru Ty.. Ty przez którą wgl postanowiłem wyjśc.. przypadek? wątpie.. sam w to nie wierzyłem.. przeklinałem przeznaczenie.. krzyczałem w niebo że "co to ma znaczyć! jak ja mam to odebrać?! że wychodząc z domu.. uciekając.. z twojego powodu to na końcu i tak spotykam ciebie.. gdy cie widziałem cierpiałem.. nogi mi odpadały.. a serce biło jak szalone.. czułem wewnętrzne szczęscie które siedzi głęboko we mnie.. może ty właśnie jesteś początkiem mojego szczęscia po tych całych cierpieniach.. może znowu chodzi o ciebie.. O osobę, która daje mi powód by żyć i znosić cierpienia spowodowane przez naszą sytuacje..

To nie tak że użalam sie nad sobą.. Ja na to zasłuzyłem.. niczym skazaniec zasłuzył na karę śmierci..który popełniał błędy a teraz musi zapłacić.. który zna swoja datę.. swoje "numery" czasem myślę że wolałbym znać swoją datę śmierci, niż umierać co noc na nowo bez Ciebie..

Odchodząc od ciebie pragnąłem się odwrócić i przybiec jak kiedyś przed twoim domem.. przytulic się i poczuć znów szczęscie.. lecz wiedziałem że nie mogę bo to nie mój czas powrotu..     N I E    MÓJ..

+ te słowa opisuja wszystko.. "daj spokój w końcu.. nie odbieraj wszystkiego.. ja nie chce tego..; c nie chcę być twoim KOLEGĄ. Proszę cię.. kurwa błagam.. nie rób mi tego.."