Czas nie leczy żadnych ran.

zawsze czekamy na coś na co nigdy nie nadejdzie.. czekamy na cud.. czas mija.. mijają dnia, miesiące lata lecz ból nie znika wręcz przeciwnie.. on rośnie i przypomina się z każdą nocą o jego istnieniu z każdą noca powstrzymujemy nie kontrolowany płacz który mimo swoich pohamowań on tak obficie leci.. uczucia się skraplają najgorszy ból w nas zamienia się w nocną dawkę łez która staje się rutyną.. mówiłeś sobie wiele razy "to koniec.." lecz to nie ty miałeś na to wpływ.. to brało się z nikąd tak jak ten ból.. chcesz udawać kogoś, gdy tak naprawde masz ochote być sobą i rozpłakać się przy najbliższym ramieniu swojej bliskiej osoby.. zamiast tego siedzisz sam, wychodzisz na spacery a bliskie osoby zastepujesz swoja samotnością i myslami które wprowadzają cie w głębza dziure tego wszystkiego.. tego bólu który zadaje nam los.. płaczemy, czujemy ból przez bliskie nam osoby.. lub przez nas samych. Nie wiemy kogo jest wina, ale i tak na końcu obwiniamy siebie..

Pamiętajcie: Bliskie osoby nas krzywdzą i ranią ale to my doprowadzamy siebie do naszych skrajnych mozliwości cierpienia po przez samotność i odrzucaniu innych..

+ zrobiłem fbl ze wzgledów wyrzucenia z siebie swoich uczuć po przez pisanie a nie fotki więc przepraszam was że to taka amatorszczyzna..

Wierzył w dobro i walczył o zmiany a sam był ciągle przez bliskich ZDRADZANY.


Czy to wszystko jest moja wina? Że przedstawienie tak szybko się zaczyna.. zabrali mi słońce, pierdolone słońce..