xD

Jedno z nielicznych zimowych zdjęć xD (i całe szczęście)

Kocham ten cytat i ten film <3 i całą nadprzestrzenną kreację w nim...

-Nie lubisz rodzynek?

-Nie.

-Dlaczego?

-Były okrągłe, soczyste, a teraz są pokurczone, ukradziono im życie. Są słodkie, ale to przecież upokorzone winogrona. Nie popieram produkcji rodzynek.

-Widziałaś rodzynki w telewizji jak tańczą i śpiewają?

-Straszne...

-Tak zgadzam się...

-Idiotyzm! tańczą i śpiewają w reklamach żeby ludzie chętniej je jedli.

-Szkoda tych rodzynek.

-Kanibale!

Czuję się jak rodzynek. Jak upokorzone winogrono... czuję się zhańbiona tym, że jestem kim jestem i jak jestem. Jestem skrzywdzona samą sobą. Krzywdzę samą siebie, bo nie potrafię walczyć o własne szczęście. Ideały wynoszę na piedestał. Ideały pozbawione sensu. Ideały pozbawione śladów czy cieni intelektu, mądrości czy wartości. Idee wynikające ze mnie. Z moich przemyśleń i moich wad. Zaczynam dostrzegać własny egoizm w niszczeniu samej siebie. Zaczynam spostrzegać altruizm otaczającego świata w dążeniu do zniszczenia mnie. Istny heroizm.

http://www.youtube.com/watch?v=tIdIqbv7SPo

Jesteśmy nudni w tym jak bardzo błędni jesteśmy. Znienawidziliśmy własne negatywy, sepie, odłamki kolaży, nasze własne krzywe zwierciadła nie widząc tak naprawdę jacy sami jesteśmy, a jacy być powinniśmy według własnych ideałów. Mamy własne, tępe ograniczenia, krzywe szablony, niezrozumiałe wymysły i sensowne wyjaśnienia rzeczy bez sensu. Staramy się zdematerializować to, co fizyczne, a to co pozbawione formy staramy się przedstawić w sposób plastyczny. Robimy wszystko odwrotnie niż nakazuje nam rozum. Staramy się urzeczywistniać marzenia o ideałach, które niszczą nas od środka. Nie pozostaje nic innego jak zapłakać. Zapłakać nad tym, że jesteśmy ludzcy.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=lWlQFmGJesc