żyjmy razem, umierajmy samotnie.

Nie potrafię tego nazwać, lecz z pewnością ty, jak i wszyscy inni, masz przeczucie, że istnieje lub powinno istnieć życie poza ciałem. Jaki sens miałoby stwarzanie mnie, gdybym istniała jedynie we własnej osobie? Moje największe nieszczęścia na tym świecie to były niedole Heathcliffa. Od początku widziałam je i odczuwałam: na nim jedynym skupiają się moje myśli w tym życiu. Gdyby wszystko przepadło, a on jeden pozostał, to i ja istniałabym nadal. Ale gdyby wszystko zostało, a on zniknął, wszechświat byłby dla mnie obcy i straszny, nie miałabym z nim po prostu nic wspólnego. Moje uczucie do Lintona jest jak liście na drzewach; wiem, że czas je zmieni, tak jak zima odmienia las. Lecz miłość do Heathcliffa przypomina odwieczne skały pod korzeniami drzew: nie przyciąga oka, lecz jest czymś nieodzownym. Nelly, ja jestem Heathcliffem! Zawsze, w każdej chwili, żyje w mojej pamięci. Myśl o nim nie jest rozrywką - nie bardziej niż jest rozrywką myśl o sobie samej - lecz stanowi moją istotę. Nie mów więc już nigdy, że się rozstaniemy. To niemożliwe.