;/

Jak czarne i skamieniałe zrobiło się moje serce. Czasami mam wrażenie, że przestało bić. Czasami też nie zdaje sobie sprawy, że płaczę. Tak jakoś samo z siebie nagle wychodzi. Łzy cieknące ciurkiem przypominają mi to, co staram się zapomnieć. Bez skutecznie jak widać.

 Mam dość pisania ale to nic. To coś. To duże coś. Mam w dupie słowa każdego człowieka, który chce mnie ocucić z tego totalnego odrętwienia. Sama podejrzewam siebie o depresję, ale nie chcę tego wiedzieć na sto procent. Nie obchodzi mnie nic. Nie mam siły walczyć. Tej wesolutkiej i zaangażowanej mnie już nie ma. Tej nocy starałam się dawną mnie wsłuchać, ale nawet nie odnalazłam jej cienia. Nie zostało po niej nic. To tylko kwestia czasu, nim nie pozostanie z mojej osobowości nic, zupełnie nic. Ale czy  ja wgl istnieje? Bo mam wrażenie, że już nie. Usilnie staram się nie zwariować, ale chyba już za późno...

;///