Jedno z lepszych zdjęć mojego autorstwa. Jestem z niego taka dumna! *.* Oczywiście photoblog dramatycznie psuje jakość, no ale życie, na to nic nie poradzę.

 W pracy impas taki, że nie wiadomo czy się śmiać czy płakać. Wiadomo, jak się sypie to wszystko. Ale zaskakują mnie moje reakcje, jestem chyba jednak bardziej ogarnięta niż się wszystkim zdawało.

 Hah, dodatkowo kierowniczka dowaliła mi zadanie, które mnie traumatycznie na mnie podziałało, normalnie siedziałam i czułam jak mi się PTSD rozwija :D Ale w sumie nieświadomie chyba na mnie terapeutycznie tym zadaniem podziałała, bo już się mniej boję, już to mogę robić. Szczęście w nieszczęściu.

 A prywatnie rozkminy grubego kalibru, potrzeba katalogowania pewnych rzeczy i definiowania emocji. Czuję, że potrzebuję realnego wzorca, kogoś kto wytłumaczy mi świat. Czuję, że potrzebuję matki-przewodniczki...

 Ale przynajmniej zdjęcia mi ostatnio ładne wychodzą ;)