Love

jest coraz gorzej i gorzej , wszystko zatrzymało się w jednym miejscu .. myślałam , że właśnie wszystko zacznie się poprawiać , że w końcu nie będę na samym dole .. cóż myliłam się jak zawsze .. chciałabym zacząć całe życie od początku .. żeby uniknąć błędów które popełniłam i ciągle je popełniam .. olewając osoby które są bardzo ważne w moim życiu .. przepraszam karolCiie za wszystko , że robie takie głupoty .. po prostu nie wiem już co się dzieje i jak mam postępować .. czy podejść czy nie .. jesteś dla mnie bardzo ważna i nie chce cie tracić przez moją głupote .. naprawdę bardzo , bardzo cię kocham :C <3 . na prawde zajebiście mi na tobie zależy .. Przepraszam .. boje sie okazać uczucie , ponieważ boje się odrzucenia .. jej no kocham cie po prostu .. prosze cię nie rób mi tego i przepraszam za wszystkie błędy i wgl.. i dziękuję , że mimo nie spędzałam z tb dużo czasu to , że zawsze mogłam na cb liczyć . <3. 

Czy kiedykolwiek kochałeś kogoś tak bardzo, żeby oddać dla niego ramię?

To nie przenośnia, nie. Dosłownie, czy oddałbyś swoje ramię?

I zniszczyłbyś każdego, kto spróbowałby ją / go skrzywdzić?

Codzienność nie musi być kolorowa.

Szarość ma też swój urok,

bo gdyby codziennie było kolorowo

to nie czekałbyś na lepszy dzień..

Tysiące kilometrów dzielą nas, a oddychamy tym samym powietrzem

 Niejedno rozczarowanie zabiło zmysły zakochania przynosząc chłód kolejnych dni, miesięcy a nawet lat

Siedziała jak osoba czekająca na kogoś, kto może lada chwila nadejść..

Siedziała smutna jak ktoś, kto czeka na tę chwilę od dawna ..

Prawdziwa depresja to nie taka z której robisz smutny opis na GG oraz żalisz się wszystkim w około.Ona zaczyna się wtedy gdy włączenie komputera wydaje ci się być ponad twoje siłya przyjaciele nawet najbliżsi nie będą w stanie wydusić z ciebie powodu rozpaczy. 

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami.

Nie można go nikomu wytłumaczyć...

Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg

Czasem mam nieodpartą chęć, spakować się i wsiąść w pierwszy lepszy autobus czy pociąg aby pojechać przed siebie w nieznane,

by poczuć odrobinę smaku szaleństwa i przygody...

Jest takie uczucie, co jak obuch, wali po głowie. Nie nazwiesz go i namalować też nie zdołasz. I chociaż czujesz, że mógłbyś cały czas o nim mówić, to myśli grzęzną w słowach. To takie uczucie, co kopnie na szczęście. Do nieba wprowadza poza kolejką. Nic razem z nim nie jest jak dawniej. Bo oczy patrzą inaczej, a serce jest jakieś gorętsze. I ten papieros o poranku, też taki jakby mniej samotny. A autobus nie jest, jak dawniej, pełen obcych ludzi. Stojąc przed lustrem też już nie widzisz tylko siebie, lecz otaczającą zewsząd nadzieję. I jeszcze ten uśmiech...

.