Pijąc wieczorną herbatkę mam ochotę przelać dziś dla odmiany odczucia odnośnie dzisiejszego wieczoru.

Pierwsze pożegnanie za mną. Na pierwszy odstrzał niestety poszła osoba ze zdjęcia.

Osoba, która stała mi się najbliższa w tym mieście. 

Nigdy nie spodziewałam się, że będę tu miała jakąkolwiek koleżankę.. A może przyjaciółkę ? Tak myślę, że mogę nazwać ją tym mianem ! 

Znalazłam kogoś, kto jest bardzo podobny do mnie. Kogoś z kim mogę się spotkać i w cztery oczy pogadać, gdy jest mi źle i wiem, że zostanie to tylko między nami. Kogoś komu mogę powiedzieć "tak, tęsknie za wszystkimi, którzy są daleko ode mnie" i wiem, że się nie obrazi. Kogoś komu mogę powiedzieć "jadę do domu, jest mi tu źle" i wiem, że zamiast wysłuchiwać fal pytań, usłyszę "przyjadę chętnie na melanż do ciebie! ". 

Mimo dość krótkiej znajomości wiem, że stanęłaby murem za mną. Nieważne co by się działo. Czy ktoś sobie przegiął u mnie, obraził, czy zwyczajnie kogoś nie lubię. 

Chciałabym podziękować za wszystkie zabawy, tańce, piwa, wódki, szampany, rozmowy. I te w domu, i te nad wodą i te na fortach. Dziękuję, za troskę i za śmiech.
Czy to ostatnie spotkanie ? Jestem pewna, że nie ! Nie musismy codziennie rozmawiać, ale ważne, że nie jeden raz jeszcze sie zobaczymy !