Kiedy obudziła się we mnie świadomość nieuchronności,

kiedy już nastała,

jestem spokojna.

Wiem, że wiele pozostawiam.

Po sobie innym.

siebie w innych.

Przyszłość mieni się wszystkimi barwami Wszechświata.

A moje niespokoje będą wracać pulsacyjnie,

niespokojne impulsy.

Tak, to będę ja.

Na chwilę, migotliwie.

Kiedy rozsypią prochy i zabrzmią ostatnie takty

Rzeczywistość zatoczy idealny krąg.

A może zamknie wieczną Elipsę?

Świadomość jest wspaniała.

Chemiczny spokój w bezbarwnych godzinach oczekiwań.

Chemiczna świadomość.

Dzien jest tym samym czym noc,

Noc jest tym samym co dzień...

Zostawię Cię w tym świecie, który był tak piękny.

Wspaniały i niepowtarzalny.

Nic dwa razy.

Postawiłam kropkę nad "i"

Teraz tylko wpatrywać się w oddech, na uciekający przez okno do jesieni błękitny dym

w świetlistość dnia, w strugi deszczu nocy.

Nieuchronność uspokaja.

Szare Satelity miłości.

Wiadomość poza wpisem.

mkolka.

Wiem, że czytasz, nie Jesteś naiwny.

Tylko uwierz w przestrzeń.