wstaję.

czasem mam tak, ze chcę coś napisać ale boję się, że wyjdę na idiotkę.

Tłumię w sobie strasznie uporczywe i przykre uczucia, które zapewne towarzyszą każdemu człowiekowi

ale gdy zaczynam o nich mowić stają się banalne, więc nie potrafię o nich mówić.

Chociaż potrzebuję tego, bo teraz w mojej głowie roi się od ponurych myśli, że chyba nie dam rady.

I są też ludzie z którymi porozmawiać bym chciała, ale dla których jestem widoczna jak powietrze.

Ignorują mnie, nie zauważają i twierdzą, że jestem przezroczysta do tego stopnia, ze wszystko o mnie wiedzą.

Gówno prawda. Tak naprawdę nie wiedzą z czego się składam.

W ogóle opowiem Wam pewien paradoks.

W firmie w której pracuję są na najzwyklejszych stanowiskach :

- 1 osoba po politologii
- 1 osoba po pedagogice

- 1 osoba po pedagogice resocjalizacyjnej

- 2 osoby po dziennikarstwie

Rządzą nami:

- osoba po szkole fryzjerskiej

- osoba po szkole górniczej

No kurwa. Wykształcenie średnie a do tego górnik i fryzjerka. Pierdole studia ide na kierownika.