Today...

Jest jak jest, nic nie da zaklinanie rzeczywistości. Nic nie da oszukiwanie samego siebie, że jest dobrze. Bo nie jest - mimo wszystko, mimo pozorów. Jednak czegoś brakuje i to chyba najbardziej dobija. Coleen McMahon tylko pogłębia ten nastrój. To jest przereklamowane, idylliczne, a jednak tego brak. Gubię się, chyba za bardzo zaczynam traktować ten photoblog jak pamiętnik. Przecież wiem, że dużo osób to czyta, jednak nadal piszę. Jakbym krzyczał w centrum handlowym wszystko to co boli. Droga do  nikąd, gubię się - to wszystko jest zbyt pokręcone, zawiłe, destrukcyjne... Tydzień robi swoje, potrafi wiele namieszać w życiu, zostawić ogromny ból. Gdyby tak wziąść o kilka tabletek za dużo, czy nie było by lepiej, łatwiej?, przecież ludzi nie zmienię. Mogę jedynie uciec, jak najdalej. Wyrzucić wspomnienia? - nie potrafię, za dużo tego, za dużo wspólnych dni, uśmiechów, łez. Taki był wybór, nawet nie doszedł sms, wszystko poszło w cień. Nie potrafię ingerować w czyjeś myśli, nie wiem co zrobiłem źle. Sześć lat nic nie znaczy, skreślone? - tyle rozmów, tyle wspólnych dni....