znowu...

Nie mam już siły.

Wiem, że jestem przewrażliwiona. Wiem, że przesadzam. I to na wielu płaszczyznach.

Ja w ogóle jestem over. Zawsze over. Nawet jak game, to over.

Mam mętlik w głowie. Masakryczny mętlik.

I co z tego, że szkoła?

Co z tego, że nauka, że wesele, że półmetek, że prawo jazdy, samochód, osiemnastka, dowód, oceny na świadectwo maturalne?

Co z tego?!

Skoro ja się nie ogarniam?

Skoro ja nie potrafię się cieszyć?

Skoro bulgoczący kociołek, eliksir, niewartość, niepiękność, niekochanie, niedocenienie?

Skoro znowu beznadzieja...

Jak ja tego nienawidzę. Nienawidzę.

A już niby tak dobrze było.

Więc jak  to jest, że niby dobrze, a niedobrze?

I dlaczego?

Bo niby dobrze, a okazuje się, że jak zza rogu wyskoczy pierdoła i krzyknie: "BU!", to nagle całe karciano-domkowe "dobrze" się rozlatuje z cichuteńkim hukiem.

A mózg znowu zaczyna wrzeszczeć.

I roi. I śni. A śni rzeczy takie, które ani odrobinę nie pomagają w mozolnym budowaniu domku karcianego od początku. 

"A czy ty wiesz co znaczy miłość?
To znaczy słowa twoje proste
Rozpamiętywać w małym mieście,
I w nich zamykać własne życie.

Moje pozorne małe życie,
Tli się bezsilnie w małym mieście,
Jeszcze pulsuje tylko miłość
Choć już umiera proste serce.
Widzisz, to nie jest takie proste,
I ja i dziwna moja miłość,
Choć coraz prościej gaśnie życie,
W prowincjonalnym małym mieście."

 Grzegorz Turnau

W prowincjonalnym małym mieście

A tylko ośmiel się powiedzieć, że to przez alkohol!