Niepokój

Czas ucieka tak szybko. Rok temu ostatni bieg miał miejsce w Toruniu- 10 km.

I nagle myśl jak szybko minęło. I nagły strach, obawa, niepokój...

Szukaj. Organizuj. Myśl i planuj.

To już za 1,5 roku. 

I jeszcze większy strach. Radość i strach jedocześnie.

Nie mam jeszcze sukienki. Nie ma jeszcze tego.

I nadszedł dzień kiedy niepokój  stał się silniejszy.

Trzeba a co chcę. Lista gości.

Smak tortu. A wole najwzyczajniejszy, naturalniejszy i nie zapychający.

Sukienka. Taka czy inna?

Taniec. Piosenka. Dobry wybór?

I jeszcze co powinnam a co nie?

A może na samym końcu, spokój nadejdż.

Liczymy się my.

Liczysz się ty.

Licze się ja.

Potwierdzenie terminu w kościele.

Poszukiwanie sukienki.

I jeszcze jakiś trening, tak jutro przydałby się jakieś bieganie.Oczyścić myśli, zwolnić i  uspokoić odstrzał tego co musi być, co trzeba i na spokojnie i dobrze wspólnie się przygotować. Jeszcze 1,5 roku.

Jeszcze niby tak długo,, a jednak wkrótce.

Chwilowo siły opuściły. Z czego to wynika?

Przed ostatnie święta w domu. 

Dziwne uczucie. Będę wracać, ale już inaczej.

To miejsce też będzie inne. Jejku jak inne.

Będzie inaczej. I wreszcie nadrobimy, będziemy a nie będziemy bywali a będziemy razem.

Razem a nie osobno. Razem aż do znudzenia.Razem i tyle szczęścia. Budzenie nie będzie takim problemem.A sen będzie inny jak i poranki.