I don't have answers

Mam za sobą setki prób
Dzisiaj byłabym zwycięzcą
Gdybym zamiast skrawków słów
Chciała słyszeć krzyki serca
To taka mała zbrodnia
Nic wielkiego, zagubienie
Jak paląca się pochodnia
Którą zgasiłam, a której płomienie
Ogrzewały dłonie nocą
W dzień dodając blasku światu
Wtedy nigdy moim oczom
Nie strach było na świat patrzeć
To tylko małe przestępstwo
Przecież nikt się nie dowie
Że swoje własne zwycięstwo
Na mecie oddałam strachowi
Chciałabym móc iść spokojnie
Bez obawy przed upadkiem
Oddychając jakby we śnie
Nie bojąc się, że tchu zabraknie
Powiedzcie, że na drugim brzegu
Szczęście ma smak malin i nieba kolor
A popłynę nie trzymając się reguł
Nawet wieczorową porą...

Powinnam zabronić sobie przesiadywania nocami na balkonie bo potem takie teksty skrobię, jak ten wyżej. Powinnam pisać o problemach teo świata tak jak 56783015637891 innych pseudo-artystów :(
Z tymi problemami to w sumie różnie bywa. Jak człowieka coś dopadnie, to wydaje mu się, że jest najnieszczęśliwszym człowiekiem na świecie, że wszyscy powinni mu współczuć. To trochę tak jak z wielkim pryszczem na czubku nosa. Idziesz przez ulicę i masz wrażenie, że wszyscy go komentują, że wszyscy się patrzą. 'Boże, jaki wielki!' 'Masakra, rośnie jej druga głowa!'. A tak naprawdę wszyscy mają to głeboko. Dlatego cieszę się, że mam swoje wiersze. Przynajmniej nie muszę ogłaszać naokoło i wokoło co mnie uciska w środku, nikogo dręczyć, na nikim polegać. Wszyscy mają mnie za silną i twardą, a ja sobie skrobię nocami takie wersy i wersiki, od razu lepiej ;) NAJLEPSZYM TERAPEUTĄ JEST POEZJA!!! Poza muzyką, oczywiscie.

A co do tej drugiej terapetki:
https://www.youtube.com/watch?v=oHCrFA2X26I --> klik : )

kiss kiss bang bang :*